Już
przeszło 2000 lat temu Epikur twierdził, że śmierci bać się nie należy,
bo przecież póki jesteśmy, śmierci nie ma, a gdy ona przychodzi, nie ma
już nas. Dla hinduisty śmierć to nie koniec, a tylko jeden z punktów
jego niekończącej się wędrówki – samsary. Chrześcijanin pocieszy się, że
śmierć nie tylko nie jest końcem, ale w zasadzie jest dopiero
początkiem pozbawionego trosk ziemskiej egzystencji życia wiecznego. Ilu
filozofów, ile religii, tyle sposobów na oswojenie śmierci. I za dużo
ich, i za mało jednocześnie.
Ludzie umierają codziennie, a od czasu wynalezienia telewizji umierają wręcz hurtowo, bezwstydnie, na naszych oczach. Umierają dzielni żołnierze, umierają anonimowi biedacy, umierają gwiazdy, zarówno te lokalne, jak i światowej sławy, umierają znani poeci, umierają ciapowaci prezydenci, umierają okrutni dyktatorzy, umierają małe dzieci. Wszyscy zdają się powtarzać średniowieczne: memento mori, a my jednym ruchem kciuka zmieniamy kanał i zapominamy.
Śmierć obca spowszechniała, zdewaluowała się do informacji wklejonej na Facebooku, do opisu w komunikatorze, do jednego z wielu tematów rozmów zaraz obok pogody. Śmierć już od dawna nie przeraża (chyba już nawet horrory tego nie potrafią) i nie zmusza do refleksji. Potem niezapowiedziana przychodzi do nas, a my, samotni pod zimnym światłem gwiazd, zaczynamy sobie z tej samotności zdawać sprawę, z tej naszej bezsilności, małości, z naszej nędzy, z bezsensowności...
Miłość i śmierć często szły ze sobą w parze. Miesiąc temu w naszym wyborze poezji dominowała miłość, zatem marcowy wybór oddajemy w ofierze śmierci. Na początek dwa piękne wiersze jednych z moich ulubionych poetów: Bolesława Leśmiana i Jana Kochanowskiego. Może ci, którzy w trudnych chwilach nie znajdą ukojenia w religii czy filozofii, znajdą je właśnie w poezji.
Witold Wieszczek
