چند روز پیش داشتم فک میکردم زندگي مث ديكتس.گاهي درست مينويسي،گاهي غلط.،گاهي ميرسي به ته خط و داري نا اميد ميشي بعد یه دفعه معلم ميگه:"نقطه سر خط"
هربار كه ديكته صحيح ميشه ياد ميگيري چطوري غلطا رو درست كني تا روزي كه بيست بشي و هميشه يه نقطه براي پايان مشكلات و يه سر خط تازه يا صفحه ي تازه براي شروع دوباره وجود داره.این ینی معجزه ی بودن خدا و عشق و امید.
هر روزتون پر عشق و امید و معجزه
التماس دعا
"گلي در آستانه ي بعثت"
