mustii_o6

 Aşk nedir
Aşk ebedidir
Aşk sebebindir
Aşk dönmemektir
Aşk sahiplenmektir
Aşk pişmanlık değildir
Aşk korkmadan sevmektir
Aşk hiç yalan söylememektir
Aşk geride bırakılanı üzmemektir
Aşk giderken kendisini götürmemektir
Aşk kör gözlere bir nuru çok görmemektir
Aşk ikirciklikten uzak değerlerini gizlemektir..
Aşk sanırım benimm sana duyduğum özlemdir..

İzmir'e ne zaman gelsem

Saat gecenin ikisi. Yol yorgunuyum. Bütün rehavetimle evdeyim. Kolay değil, İzmir'den geldim. İzmir yorgunuyum. Hatıraların yorgunuyum.

Bir şehri terkedip başka bir şehre gidenler bilirler. Eski bir sevgiliyi  arkasından mendil sallattıracak kadar terkedenler... Çok şey bırakırsınız gerinizde. Sevdiklerinizi, arkadaşlarınızı, alıştıklarınızı, tanıdıklarınızı, mutlu mutsuz koşulsuz her zamanı.

Ben İzmir 'e ne zaman gelsem  çocukluğum sıkıştırır tenhada ve her seferinde hatıralardan temiz bir dayak yerim.Bu,  anneannemin mutfağında rastladığım ve yıllardır görmediğim tıknaz şaşal  şişesi de olabilir, dolabımın, odamın kokusu da, eski fotoğraflar da, kütüphanede tozlanan eski defterlerim de. Hatta ciltlerce duran kaç vakittir gözgöze gelmediğim Meydan Larousse bile bakışmaya niyetlenebilir. Eskiyle yüzleşmek çoğu zaman azdırır eskiye özlemi, çocukluğunuzu üzerinize kurulu oyuncak gibi  salıverir. Bütün yelkenler iner suya. İşinize de gelir bir yandan. Bırakırsınız kendinizi hayata ani bir kararla. Zaten koşmaktan terlemiş, yeni öğretilerle dolu zihninize bir bardak su gibi gelir annenizin sabah kahvaltısı, babanızla karşılıklı 'Şerefe' bakışınızdaki o çıkarsız güven ve o güvenin topuk gibi kaldırımda çınlayan tok sesi.

Ben İzmir'e ne zaman gelsem İzmir beni döver .Zehrini salar içime. Sevdiklerime rağmen almaz ağırlığını kalbimden o garip telaşlı hal, kalkıp gitmez oturur kalır davetsiz misafir gibi, saatsiz gibi. Hüzün desem değil.S evinç desem değil. Hani güneş batıyor da , içinizi de batırıyor, burkuluyorsunuz , işte o his desem o da değil. Ben de,  anlamlandıramadığım o  tarifsiz  heyecanı buyur ederim içeri gerçek bir acısever olarak. Biz acıseverler, bayılırız belaya, kalbimizi pırpırlandıran garip telaşlara. İçten içe bilsek de ismini, yüksek sesle itiraf etmekte zorlanırız kendimize.Sanki seslensek duymaz gibi gelir çağrıldığını. Biz acıyı insan sanırız. Oysa hayat muhalif değildir bize. Biz kendimizi kendimizle boğarız.  O hisse gelince en çok şunu düşündürür bana: Zaman geçirdiğiniz şehirle gizli bir itimat sözleşmesi imzalarsınız.O derin itimat duygusunu günün birinde başka bir şehre değişince  yani el değiştirince hacminiz kıskançlık başlar.Sanki eski sevgilinizi yüzüstü bırakıp başka bir sevgiliye koşar adım sarılmışsınızdır.Bu durum da gerçeğin bu olmadığını bilen sizi kemirir, seçtiklerinizle kaybettiklerinizi ilk defa tek karede görürsünüz. Fakat herhangi bir şehrin herhangi bir insana kastı yoktur aslen. Biz yükleriz anlamları.  Kimse vazgeçmez geçmişi düşünmekten.Yenilenmek, daha büyümek ve bir hayat edinmek adına alınır o yolların hepsi.Bunu da çok iyi biliriz.

Bu defa aramıza uzun zaman girmişti körfezle. Tam olarak melankolik kişiliğimden kaynaklı olarak biraz mahçuptum hem biraz tedirgin. Ama yine açtı kollarını, kucakladı beni ışıltılı, eylül kokan neşesiyle, limonata gibi havasıyla. Aldı yükümü omuzlarımdan. İki gün iki gün. Hiç güldürmediği kadar güldürdü beni. O sokaklar hiç kokmadığı kadar yasemin koktu. Aynı anda aynı şeyleri görebilecek kadar güzeldi yanımdaki herkes. Hepimiz çiçektik.İçimize çektik Kordon' u. Anason dağıldı havaya, kanımıza tutundu havada. Ay battı denizde.Buzlar çarpıştı zarif bardakların içinde. Şangırdadık sokaklara, şakıdık caddelere. Doyasıya konuştuk havadan sudan.Hayat gailesi demedi kimse. İşle güçle ilgili hiç kurulmadı cümle. Büyük şehirlerin ritmlerinden söz açan kimse olmadı. Pabuç bırakmadık hayatın ciddiyetine. O akşam o masada oturan, olan olmayan herkes İzmirli oldu o gece. Gece devrildi sonra. Formalı okulluları görerek , eski günleri anarak başladı yepyeni bir gün.Sofrada tulum, gevrek, çay ve ne ararsan o işte!

Ben ne zaman İzmir' e gelsem zaman kısalır. Yetmez süre. Dönüş yoluna kadar da düşünmem gidiş saatini. Zamanında yazdığım kaydı olmayan bir şarkım çınladı kulağımda bu sefer de giderken:
    
    Ben en çok özlemekten korkarım
    hasret beni incitir
    Gidenlerin arkasından su dökerken
    çok ama çok ağlarım ben.

Arabaya binen ben, bu defa giden olan ben, onlar su dökerken, uzaklaşan sokağın ucunda gittikçe küçülen anneme ve babama el sallarken, köşeyi dönerken kaybolan sokak başka bir sokağa açılırken yerleşik hüznüme gömüldüm yeniden. Yine çenem titredi, yine sözlerim tekledi ve bir İzmir serüveni daha yadedilmek üzere oracıkta bitti.

%%GD_PHOTO_ID%8056858%l%x1Z%%

tozlu raflarda kalmış bir sevda bizimkisi
Onca zaman sonra raflara neden baktın ki?
Tozumu üflemesen,gözünü yaşartmazdım ki...

Sensiz soluğum kesilirken,ellerim yüreğimde,aklımda hayalin,gün ışıyana kadar
(ki aydınlanmak bilmezdi geceler) bir ses bekledim senden uzunca bir süre...

Hiç ses çıkmadı...benimse eski halimden eser kalmadı

Önceden rüyalarımda bile benimle olasın diye dualar ederken;
açılınca gözkapaklarım aklıma gelirsin diye,suretin belirir gözbebeklerimde diye,ölesiye bir korku sardı benliğimi şimdilerde...

Ne sandın...
Sebebimdin,söylemiştim
İnanmadın,
Sen beni hiç tanımadın...

Sebebi olduğun herşeyi yerlebir ettim.Burkarken içimi bu hissizliğin,ayakta kalmak için çok çabaladım.Çelmelerine takılmadan yürümek öyle zor oldu ki...
Önce esen rüzgârla yalpaladım,eve kapandım...Kitapları karıştırdım,her sayfa aralığında fotoğraflarınla karşılaştım.İnan,kitap bile okumadım...Arkadaşlarını görmezlikten geldim,o günleri yaşanmamış bildim.
Ama hiç unutmadım terkedişini...Unutursam affederim seni diye korktum.Ve o gidiş sahnesini aklımda hep canlı tuttum...

Şimdi durma
Çevir sırtını,git yine
Tıpkı geçenki gibi,yokmuşum gibi...
Tanıdık gelir bu gidişin
Ki alıştım vedalara...
Yaş bile dökmüyorum yollara
Ki haketmiyorsun bu defa...
Sevdim...hiç inkâr etmedim
Zamana yenik düştü sevdam...

Yağmur kokan sabahlar
Seni ağlar ilk ışıkla
Gün doğmadan sokaklar
Günahların oltasında
Ayırılık zamanı gelince
Bir duman yükselir gönülde
Yarım kalır hep rüyalar
Kovulurum düşlerimden

Gel baharım gel canım
Yüreğimin penceresine
Sabah olmaz yokluğunda
Sarılırım gecelere...

%%GD_PHOTO_ID%7894384%l%x1Z%%

Sen Aşık
Ben Sana Aşık
Oturup Bir Kenara Sevsem Olmuyor
Gidecek Bir Yer Var Gitmesem Olmuyor
Gidip de Geriye Dönesim Gelmiyor....

Herşey Bomboş Gerçek Olan Sensin
Seni Gönlümde Sevesim Geliyor
İçimde Soluyorsun
Gözyaşlarım Yetmiyor
Yetmiyor Haykırışlar
Bu Can Sana Yetmiyor

Bilirim Her Acı Zamansız Gelir
Gelir de İçimi Benden Alası Gelir
Sevmekle Yetinmek İnan ki Zor Gelir
Korkarım Söylemeye Sesimden Yas Gelir...

Benim sevgim göklere sığmadı
Yerde de kalmadı
Korudum hep dua ettim

Benim başka bir ricam olmadı
Sadece sev beni
Her gece gördüğüm o rüya gerçek olsa

Yanıma koşa koşa gelsen
Geceyi yedi güne bölsen
Elini tuta tuta ölsem
Bizi kaybetmem

Beni dünyada başka hiçbir şey
Böyle mutlu etmez

Yazık kalbim bir daha atmadı
Aşkı da tatmadı
Ya da ben itiraz ettim

Bütün bunlar bir rüya olmalı
Sonunda mutluluk ve de sen
El ele yine gülerek

Yanıma koşa koşa gelsen
Geceyi yedi güne bölsen
Elini tuta tuta ölsem
Bizi kaybetmem

Beni dünyada başka hiçbir şey
Böyle mutlu etmez...