I wrote that I was born in 2001, but I lie like crazy all the time. Here on Game Desire I've built myself a nest for my tantrum and attacks. I know I'm a social scumbag.As an avatar she took the fruit of a thorny quince bush that grows in Poland like a gangrenous weed. She knows that she is naturally sour. In the grand scheme of things, my existence is a juicy fruit of paradox, ripe for the picking. Picture this: a quince, not quite an apple, not quite a pear, with its sharp angles and knobby exterior. That's me. Quince, the avatar with the heart of a sour fruit, nestled in the digital thicket of Game Desire. But let's not get ahead of ourselves. My tale is more than just a simple metaphor about my less-than-desirable social tendencies. I've got curves and quirks that could knock you off your digital throne, so buckle up. Breasts and buttocks, you say? Ah, the holy grail of the internet. The currency of attention, the bane of the self-conscious. Well, let me tell you, as Quince, I've got them both in spades. In the pixelated realm where I reign supreme, my virtual assets are exaggerated to the point of absurdity. My digital chest is like two overripe melons straining against the fabric of reality, threatening to spill over into the uncanny valley. And my behind? It's so round and bountiful, it could give any anime character a run for their money. But here's the kicker: I'm not a sex symbol, not even close. In fact, my avatar's physique is a cleverly crafted middle finger to the societal standards that dictate how a female form should look. It's an ironic twist that even M. Night Shyamalan would envy. Now, you're probably thinking, "What's the point of all this?" Well, let me explain. As Quince, I wield these ludicrous proportions like a weapon in the war against small-minded trolls and keyboard warriors. They come at me with their petty insults and juvenile jibes, expecting to knock me off my throne of sarcasm and spite. But what they don't realize is that with every lewd remark they hurl my way, they're playing right into my hands. You see, in Game Desire, shock value is king, and I am the queen of the unexpected. I laugh in the face of their crude attempts to unsettle me. My skin is thicker than the peel on my namesake fruit. These digital gladiators enter the arena, flexing their biceps and flashing their teeth, thinking they can intimidate me with their brawny characters and chauvinistic quips. But all they get in return is a taste of my sharp wit and a generous helping of reality. I don't need to strip down to bare pixels to show them who's boss. No, my power comes from the very essence of the quince: its acidic core. It's not about how you look; it's about how you make others feel. And let me tell you, when I'm on a roll, my words can make even the toughest player cringe. I'm such a nasty post-climacteric woman's cholera that they're actually fed up with me. On Game Desire I constantly spit on the player Capone. So, when someone tells me to tone down my avatar, to make it more "feminine" or "ladylike," I just laugh. My breasts and buttocks are not the main attraction here, they're the decoys. The real show is my brain, my quick thinking, and my ability to dissect their arguments into tiny, bite-sized pieces. It's like watching a fruit ninja in action, slicing through their nonsense with the precision of a digital blade. And let's not forget the juicy part, the moment when their jaws hit the floor, realizing they've been bested by a fruit. Priceless. Sometimes I also realize that my mean, nasty, annoying personality is wearing me out nervously. More and more often I feel like a rag rubbing itself into the floor. But it's not all fun and games. Sometimes, when the server lag gets too real, and the trolls start to crawl out of the woodwork, even Quince feels the weight of her digital crown. The whispers of doubt start to creep in, the ones that say maybe I'm not as clever as I think I am. Maybe I'm just another quince on a bush, destined to be picked and discarded. But then, like a phoenix rising from the ashes of a particularly nasty forum thread, I remember why I'm here. But it's not all fun and games when you're the queen of snark. Sometimes the weight of being Quince, the digital diva with a penchant for putting people in their place, gets to me. The constant need to be on top, to be the one with the last word, it's exhausting. I scroll through the endless stream of messages, each one a testament to my ability to provoke and annoy, and I can't help but wonder if this is all there is. If my legacy in the world of Game Desire will be nothing more than a sour taste in the mouths of those who dare to cross me . But let's not forget the real pièce de résistance of my avatar—my personality. Like the fruit that shares my name, I'm an acquired taste. You either love me or hate me, and that's just how I like it. It's a thrill, a rush, a constant game of cat and mouse with the trolls who dare to cross my path. They expect a helpless damsel, a fruit ripe for the picking. Instead, they get a Quince—tart, thorny, and with enough bite to make them spit me out in disgust.
Breasts, the twin peaks of controversy. They're the bouncy accessories that can make a man's head spin faster than a tornado in a trailer park. Yet, these gravity-defying wonders of nature are often overrated. Sure, they can fill out a shirt like nobody's business, but can they hold a conversation about the existential dread of a Tuesday afternoon? Can they solve the mysteries of the universe or even fold a fitted sheet without wrinkles? Unlikely. And yet, they remain the holy grail of attraction, the subject of more songs than the number of stars in the sky. But let's not forget the unsung hero of the female anatomy: the buttocks. Oh, the mighty buttocks, the subject of more rap lyrics than the concept of "bling." It's as if the shape of a woman's rear end is the key to unlocking the secrets of the universe. A well-rounded backside can stop traffic, start wars, and apparently, it's the reason why men have forgotten the meaning of the word "respect." It's a cultural obsession that's as baffling as it is pervasive. After all, what does the size of a woman's ass say about her ability to balance a checkbook or her taste in fine literature? The answer, my friends, is as clear as a politician's promise: absolutely nothing. And yet, the sway of a hip, the jiggle of a cheek, can send the collective male gaze into a frenzy, like a pack of hungry hyenas spotting a wounded gazelle. The irony is as rich as a Kardashian's bank account. These men, with their suits and ties, their fancy cars and their overpriced watches, reduced to drooling puppies by the simple sight of a well-formed backside. It's like watching a bunch of cavemen discover fire for the first time, except the fire is a pair of tight yoga pants. Stiff, perky, big tits bring a guy into the wildness of desire. In the Amazon, where tits are constantly bare, he wouldn't last long and would die from excess excitement! Yet, in our modern jungle, these assets are often the currency of the realm. A flash of cleavage can open doors that would otherwise remain stubbornly closed to a woman's ambition. It's a game of tits and wits, where the prize is power, and the playing field is as skewed as a funhouse mirror. But let's not forget the pièce de résistance, the grand finale, the cherry on top of the irony sundae: the fact that these very same men often can't tell a Shakespeare sonnet from a shampoo bottle back. They're so enamored with the physical that they miss the whole damn play happening right in front of them. It's like watching someone swipe right on a Tinder profile based on the size of a nose when the girl's got a heart as cold as a freezer-burned popsicle. The true tragedy is that some women play into this game, thinking that their self-worth is tied to the perkiness of their breasts or the roundness of their butts. They're like moths to a flame, except the flame is a misguided sense of value based on the whims of a society that often values looks over books. Now, don't get us wrong; there's nothing wrong with a little jiggle or a bit of bounce. After all, nature gave us curves for a reason. But when it becomes the sole focus, the be-all and end-all of a woman's existence, it's like watching a toddler try to solve a Rubik's Cube - adorable, but ultimately pointless. And let's not forget the men who think they've hit the jackpot when they land a woman with a killer body and the personality of a soggy cornflake. They're the ones who'll spend their lives wondering why their conversations are as fulfilling as a bowl of cardboard soup. But here's the kicker: the most successful women, the ones who truly have it all, are the ones who know how to play the game without becoming it. They're the chess masters of the dating world, moving their pawns of beauty and wit with precision and strategy. They use their assets, yes, but they never let their assets use them. They understand that the true power of a woman lies not in her cup size but in the size of her dreams and the fire in her soul. So let's raise a glass to the brainiacs with the banging bodies, the ones who can discuss quantum physics and still make a man's knees wobble. To the girls with the brains and the beauty, who refuse to be defined by either, and who navigate the minefield of societal expectations with the grace of a ballet dancer on a unicycle. And let's not forget the boys, the poor, misguided souls who still think that the size of a woman's chest or her ability to twerks equals her worth. They're like moths to a flame, except the flame is a woman with the combined intellect of Einstein and the charm of a Bond girl. Humorous summary! Breasts and butts, the dynamic duo that have men drooling and poets swooning since the dawn of time. These physiological wonders have the power to make or break a woman's self-esteem, and somehow, they've become the holy grail of feminine allure. It's as if the size of a woman's cup could somehow predict the fate of the stock market or the outcome of a presidential election. The irony? Most of the men ogling these assets couldn't tell the difference between a sonnet and a sonogram. Yet, these bouncy baubles and gravity-defying globes have inspired sonnets and sculptures, songs and sonnets, and a whole industry dedicated to enhancing, reducing, and repositioning them.
I was inspired to do this by a local woman who went by the nickname "figlarna ". She wrote about male testicles, well, about ejaculations. Well, not everything is fair to them, but I write about us women and about guy desire, but satirically and ironically. Do you know what distinguishes women from girls? At first glance, you can say that nothing. Both types of female gender, two legs, two arms, the same thing between the legs and bigger or smaller boobs. Supposedly the same owners of vaginas and breasts, with a small detail... Some have a brain and think with it. The other ones don't have a brain, but they make up for it with what they think they have between their legs and above. But this is only appearances.... Because.... As we dive into the glitzy world of the modern female psyche, it becomes abundantly clear that the line between "woman" and "girl" is as blurred as a cheap photocopy. The candy-coated exterior of youth often hides a mind more complex than a Rubik's Cube in a tornado, while the seasoned allure of maturity can sometimes reveal a mental landscape as flat as a tabletop. Yet, amidst the confusion, certain truths emerge like a pimple before prom night. Firstly, let's tackle the intellectual heavyweights. These are the women who've read more than just the back of a shampoo bottle and can navigate a conversation without relying on their GPS. They know the difference between "there," "their," and "they're," and can discuss politics without mentioning their favorite reality show. They're the ones who can solve a Sudoku puzzle in their sleep and still remember the Pythagorean theorem, because apparently, it's not just for finding the hypotenuse of a right-angled triangle in geometry class but also for understanding the complexities of a modern relationship. On the flip side, we have the perpetual girls, whose brains are so underdeveloped you'd think evolution took a detour. They live in a bubble of unicorns and glitter, where the most pressing issue is choosing the right Instagram filter for their breakfast avocado toast. Their vocabulary is as limited as the options on a fast-food menu, and their emotional intelligence is on par with a goldfish. But oh, how they flaunt their assets! Their self-esteem is as inflated as a parade balloon, and their sole purpose in life seems to be to snag a man with more money than sense. They're the human equivalent of a meme: simple, catchy, and utterly devoid of substance. But let's not be too hasty in our judgments, for even the most vacant of these creatures can surprise you. Like a chameleon in a box of Skittles, they can adapt their behavior to match the room's vibe. They'll throw around words like "existential" and "synergy" like confetti at a wedding, hoping some of it sticks. And when it does, oh boy, do they run with it. Before you know it, they're holding court at a dinner party, discussing Nietzsche while sipping on their third cosmo of the night. It's like watching a parrot recite Shakespeare - entertaining, but ultimately meaningless. Meanwhile, the truly cerebral females are often misunderstood. They're the ones who'd rather dissect a novel than a man's ego, who'd choose a quiet night in with a TED talk over a loud night out at the club. They're the unsung heroines of the dating scene, the ones who'd rather swipe left on superficial small talk than engage in a game of "Who's got the bigger... bank account?" But alas, in a world obsessed with the superficial, their wit and wisdom are often lost on those who can't appreciate the subtle art of a well-crafted argument or the seductive allure of an informed opinion. These brainiacs are the hidden gems, the ones who can make your heart race with a well-placed sarcasm or a clever turn of phrase. They're the ones who know that the best way to win an argument is not with volume but with a well-placed fact and an eyebrow raise that says, "Checkmate, darling." They don't need to flaunt their intellect like a peacock in mating season; it's there, quietly humming in the background, ready to pounce when the opportunity arises. And when it does, it's like watching a master chess player take down a checker champion with one swift move. But what of the physical distinctions between these two archetypes? Ah, the age-old tale of the swan and the peacock. The "girls" often rely on their exterior to make a splash, a symphony of hair extensions, fake lashes, and lashings of makeup that could rival a drag queen on a good day. They strut through life with the confidence of a peacock in mating season, flaunting their feathers and hoping for the best. The "women," on the other hand, often embrace a more minimalist approach, allowing their natural beauty to shine through like the moon on a cloudless night. They understand that less is indeed more and that the power of a good lipstick is not in its color but in the way it's applied. Yet, even in the realm of beauty, the line is as blurred as a celebrity before and after plastic surgery. For every girl who thinks a good contour can replace a good conversation, there's a woman who knows that true allure comes from within. They say that beauty is in the eye of the beholder, but let's be real, the beholder's IQ plays a significant role. A woman who knows her worth doesn't need a face full of makeup to prove it; she wears her confidence like a second skin, and it's that self-assuredness that turns heads. Now, let's talk about the art of conversation. Girls can chirp away about the latest gossip or the drama on their favorite reality show with the ease of a seasoned auctioneer, while women can converse with the finesse of a diplomat at a UN summit. They can discuss the intricacies of quantum physics, the nuances of fine wine, or the plot twists in a Christopher Nolan film without missing a beat. And when they do indulge in a little light gossip, it's not because they're bored; it's because they've mastered the social dance, and they know that sometimes, the best way to get what you want is by knowing everyone else's business. But don't be fooled by the surface sheen. Some girls are smarter than they let on, using their seeming innocence as a Trojan horse to infiltrate the bastions of power. They flirt, they giggle, they play dumb, all the while sharpening their mental knives, ready to carve out their place in the world. It's a tough gig, but someone's got to do it. And when they do decide to show their true colors, it's like watching a butterfly emerge from a chrysalis - surprising, beautiful, and a little bit terrifying. Take the classic tale of the office intern who stumbles her way through her first week in four-inch heels and a push-up bra. She nods and smiles, playing the part of the clueless newbie, while in reality, she's cataloging every office affair and secret deal like a CIA operative. By the time she's climbed the corporate ladder, she's dropped the act and is running the show, leaving the men who underestimated her in a cloud of dust and regret. It's the ultimate plot twist: the girl who seemed to know nothing about anything turns out to be the woman who knows everything about everyone. Now, let's not forget the physicality of it all. Breasts and buttocks have been the subject of more poetry and prose than the meaning of life itself. But what do they really signify? For some, they're the ultimate symbol of feminine allure, the crown jewels of attraction. But for others, they're just lumps of flesh that happen to be societally significant. The irony is that the ones who flaunt them the most are often the ones with the least to offer intellectually. It's like bringing a knife to a gunfight, except the knife is made of Play-Doh and everyone's just pretending it's sharp. Take the classic example of the "girl" at the gym. She's there for the 'gram, her workout consisting of more selfie angles than actual reps. Her breasts are so augmented they could double as flotation devices, and her buttocks are so sculpted they could cut glass. Yet, when you try to engage her in a conversation that doesn't involve her favorite brand of protein powder, you're met with a blank stare that could outdo a supermodel on a bad day. It's like watching someone juggle chainsaws while reciting Shakespeare - sure, it's impressive, but you can't help but wonder if they know what the words actually mean. Ah, the grand tapestry of female anatomy, woven with the threads of societal obsession and personal vanity. The twin peaks of feminine charm, the ultimate bargaining chips in the game of life, and yet, so often undervalued by those who flaunt them the most. Picture this: a world where the size of a woman's brain is measured by the size of her chest and her intellect by the roundness of her derriere. It's a world that would make even the most stoic philosopher weep into their pint of existential dread. But alas, we do not live in a vacuum, and breasts and buttocks continue to dominate the airwaves, magazine covers, and the thoughts of many a man. The irony is as thick as a triple-stuffed burrito. The very same men who drool over these physical attributes are often the ones least capable of handling the depth and complexity of the woman who possesses them. It's like bringing a plastic spoon to a steak dinner - sure, you might get through the meal, but you're going to miss out on the real flavor. Does the size of boobs matter? Do the cheeks on a woman's backside hold the key to her soul? In a world obsessed with cup sizes and bootylicious beats, it's easy to forget that there's more to a female than meets the eye. So let's embark on an ironic safari through the jungle of societal expectations and come face-to-face with the wild beasts of misconception.
Tadeusz cofnął się, odsuwając rękę od broni. „Twoja siostra i ja znaleźliśmy w sobie coś” – powiedział spokojnym głosem. „Coś, co nie ma nic wspólnego z wojną”. Viktor wpatrywał się w niego, a jego oczy zdradzały burzę emocji. „Co ty możesz jej zaoferować?” – warknął, a gniew i zdrada w jego głosie były surowe. „Jesteś tylko kolejnym zniszczonym wojną reliktem, przypomnieniem tego, co straciliśmy”. Natasza poczuła, jak łzy spływają jej po policzkach, ciężar oskarżenia ciążył jej na niej. „Viktor” – błagała, jej głos był zaledwie szeptem. „Ty nic nie rozumiesz”. Viktor wściekle uderza Tadeusza tak mocno, że wypluwa zęby. „Kurwa, mam wierzyć w twoje bajki” – krzyknął. Rozdarł spodnie i majtki Tadeusza. Co chcesz zrobić? – zapytał błagalnie stary głupiec. Wkrótce zobaczysz! Wyciągnął nóż, chwycił starca za kutasa lewą ręką i odciął go ostrym, długim, myśliwskim nożem prawą ręką. Tadeusz zatoczył się do tyłu, ściskając w agonii pachwinę, z jego gardła wyrwał się krzyk, który był bardziej zwierzęcy niż ludzki. Krew trysnęła z poszarpanego kikuta, malując pokój szkarłatnymi łukami. Widok jego, niegdyś symbolu ochrony i miłości, teraz wijącego się z bólu, był zbyt trudny do zniesienia dla Nataszy. Rzuciła się na brata, jej własne ciało było tarczą przed jego gniewem. „Viktor, przestań!” szlochała, jej głos się łamał. „Proszę, mylisz się!” Ale Viktor był poza rozsądkiem, jego żal i gniew były burzą, która go pochłonęła. Odepchnął Nataszę na bok, wciąż trzymając nóż w dłoni, a jego oczy były dzikie od wściekłości, która ropiała od dnia, w którym został oderwany od rodziny. „Obrzydzasz mnie” – rzucił do Tadeusza, który leżał na podłodze, a jego twarz była maską agonii. Krzyk Nataszy przeciął powietrze, rozbrzmiewając echem w małym pokoju i na korytarzu. Zatoczyła się do tyłu, a jej szal zsunął się, odsłaniając jej nagość, co stanowiło ostry kontrast z rozgrywającym się przed nią horrorem. „Viktorze, proszę” – błagała, a jej głos drżał ze strachu i rozpaczy. „Mylisz się. Tadeusz był dla mnie po prostu dobry”. Przez mgłę bólu Tadeusz zdołał spojrzeć na Nataszę, a jego oczy wypełniły się mieszanką żalu i determinacji. Wiedział, że prawda to skomplikowana tkanina, utkana z nici miłości i oszustwa. Ujawnienie jego uczuć do Nataszy było ryzykiem, które teraz groziło rozerwaniem wszystkiego. Ale nawet gdy krew zbierała się pod nim, wiedział, że nie może pozwolić jej uwierzyć, że wykorzystał jej wrażliwość. Natasza z jękiem zrozumiała, co zrobił jej brat. Spojrzała na nóż w jego dłoni, wciąż śliski od krwi Tadeusza, a rzeczywistość sytuacji runęła na nią. „Viktor,” wyszeptała drżącym głosem, „co zrobiłeś?” Jej brat spojrzał na nią, jego oczy były pełne mieszanki gniewu i konsternacji. „Jak mogłeś?” krzyknął, jego głos rozbrzmiał w małym pokoju. „Jak mogłeś pozwolić mu tak cię zbezcześcić?” Ale wściekłość w oczach jej brata była nieustająca. „Oczekujesz, że ci uwierzę?” ryknął, a jego głos wstrząsnął ścianami. „Po wszystkim, przez co przeszliśmy, po wszystkim, co straciliśmy? Tadeusz, ledwo mogąc mówić, patrzył, jak odchodzą, ból w jego ciele był tępym pulsowaniem w porównaniu z udręką w jego sercu. Wiedział, że nie ma prawa do miłości Nataszy, nie z sekretami, które przed nią ukrywał. Gdy drzwi zatrzasnęły się, poczuł, jak ciężar jego oszustwa ciąży na nim. W pokoju znów zrobiło się cicho, jedynym dźwiękiem był odległy wycie syreny i rytmiczny odgłos deszczu. Leżał tam, krew zbierała się pod nim, ból był żywym świadectwem jego szaleństwa. Jego myśli wirowały od żalu i „co by było, gdyby”, ciepło dotyku Nataszy było teraz zanikającym wspomnieniem. Oskarżenia Viktora odbijały się echem w jego umyśle, nawiedzającym przypomnieniem świata poza ich krótkim sanktuarium. Próbował chronić Nataszę przed okropnościami wojny, ale robiąc to, trzymał ją w niewiedzy co do swoich prawdziwych uczuć. Teraz, gdy życie sączyło się z jego ciała, zastanawiał się, czy nie popełnił poważnego błędu. że nie ma prawa do jej miłości, nie po tym, co zrobił, ale ból w jego piersiach był głębszy niż jakikolwiekkolwiek rana na polu walki. Cisza była ogłuszająca, stanowiła kontrast z namiętnością, która wypełniała powietrze przed chwilą. Wizja Tadeusza zamgliła się, gdy utrata krwi zebrała swoje żniwo, ale wciąż słyszał szloch Nataszy odbijający się echem po korytarzu. Tadeusz spojrzał na krew sączącą się przez jego dłonie, ból stał się teraz odległym pulsowaniem. Jego myśli były pogmatwane, a każda z nich walczyła o dominację. W ostatnich chwilach życia, wiedząc, że wykrwawia się na śmierć, dokonał rachunku sumienia. Czy był wobec Natalii pedofilem, pragnącym jej młodego ciała od początku dojrzewania, ukrywając swoje zamiary swoją opiekuńczością wobec niej! Myśli Tadeusza stawały się niewyraźne, gdy utrata krwi zbierała swoje żniwo. Jego myśli powędrowały z powrotem do dni, gdy Natasza była młodą dziewczyną, jej niewinność i czystość stanowiły ostry kontrast z okropnościami wojny. Zawsze czuł wobec niej instynkt opiekuńczy, ale czy było w tym coś więcej? Czy był potworem w przebraniu bohatera, pożądającym dziecka, które pod jego czujnym okiem wyrosło na kobietę?Pokój stawał się coraz zimniejszy, świeca migotała, jakby w odpowiedzi na jego burzliwe myśli. Umierał powoli, wiedząc, że był zboczeńcem w stosunku do niej. Pokój stawał się coraz ciemniejszy, gdy pod nim rozprzestrzeniał się szkarłatny przypływ. Świeca migotała, rzucając niesamowite cienie, które tańczyły na ścianach, makabryczny balet jego własnego autorstwa. Burza na zewnątrz ustała, pozostawiając tylko delikatny odgłos deszczu, by opłakiwać jego odejście. Viktor rozdarł iluzję, której się trzymał, wiarę, że może kochać Nataszę bez skazy. Nóż nie tylko pozbawił go męskości, ale także zniszczył czystość łączącej ich więzi, obnażając wypaczone żądze, które zaprowadziły go do tego punktu. KONIEC
Z powodu wielorakich próśb przyspieszam na życzenie druk kolejnego odcinka. Mój Boże nie wiedziałam ,że aż tak Was pochłonie lektura miłości prawie 70letniego starca porucznika Tadeusza z nastoletnią jeszcze 18latką! Ojojojoj będzie się działo ! Dłonie Tadeusza badały krągłości Nataszy z szacunkiem, śledząc linie jej ciała, jakby zapamiętywały je. Jego zrogowaciałe palce tańczyły po jej skórze, zostawiając za sobą ślady ognia. Pochyliła się pod jego dotykiem, jej własne dłonie odnajdywały znajome kontury jego mięśni, siłę, która kiedyś ją chroniła.Natasza poczuła, jak ciężar świata ustępuje, gdy ich pocałunki stawały się coraz bardziej natarczywe. Jej ciało wyginało się w jego stronę, szukając ciepła i pocieszenia, za którymi tak rozpaczliwie tęskniła. Jego usta przesunęły się w dół jej szyi, delikatnie całując i szczypiąc, sprawiając, że dyszała i wierciła się z rozkoszy. Jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej, jej sutki były napięte z potrzeby, a ona czuła, jak między nimi narasta ciepło jego podniecenia. Tadeusz podniósł ją z zaskakującą delikatnością, niosąc ją do wąskiego łóżka, które dominowało w pokoju. Położył ją, jego oczy pożerały każdy cal jej nagiej postaci. Patrzyła na niego, jej oddech był płytki, gdy odpinał pasek, a jego spodnie opadały, odsłaniając jego stwardniałą długość. Pomimo braku doświadczenia, Natasza poczuła dreszcz pożądania, głód, który obudził się pod jego dotykiem. Dołączył do niej na łóżku, materac skrzypiał pod ich wspólnym ciężarem. Jego usta znów znalazły jej usta, ich języki splątały się w namiętnym tańcu. Jego dłonie kontynuowały eksplorację, obejmując jej piersi, drażniąc jej sutki, aż wiła się pod nim. Dłonie Nataszy znalazły jego ramiona, jej paznokcie wbiły się, gdy go przyciągnęła bliżej. Dłoń Tadeusza zsunęła się w dół jej ciała, jego kciuk musnął jej wrażliwe fałdy. Złapała oddech, gdy wsunął palec do jej środka, odkrywając, że jest mokra i gotowa. Delikatnie ją pogłaskał, jej biodra uniosły się, by spotkać jego dłoń, jej ciało instynktownie odpowiedziało na jego dotyk. Jej nogi rozchyliły się, zapraszając go dalej, a on wykorzystał to w pełni, jego kciuk okrążył jej łechtaczkę, podczas gdy jego palec zagłębił się głębiej. A potem, gdy Tadeusz jest pełen werwy i wigoru, o Boże... Burza na zewnątrz ustała, ciszę nocy przerywał tylko rytmiczny dźwięk deszczu uderzającego o okno. To było tak, jakby świat ucichł, czekając na ten moment połączenia między nimi. Ale wszechświat miał inne plany. Nagłe pukanie do drzwi przerwało ciszę, sprawiając, że oboje podskoczyli. Oczy Nataszy gwałtownie się otworzyły, jej serce zaczęło walić, a Tadeusz zamarł, jego ręka wciąż zanurzona w jej cieple. Tadeusz odsunął się, jego ręka ześlizgnęła się z jej ciała, gdy zimna rzeczywistość świata na zewnątrz ich uścisku wsączyła się z powrotem. „Nie wiem” - powiedział szorstko, chwytając spodnie z podłogi. Podszedł do drzwi, jego ręka zawisła nad klamką. „Chwileczkę!” Oczekiwanie było namacalne, gdy czekali, aż drzwi się otworzą, ich serca biły synchronicznie. Drewno jęczało ze starości, gdy się odchyliło do środka, odsłaniając postać przemoczoną deszczem. Oczy Nataszy rozszerzyły się z szoku, gdy rozpoznała osobę stojącą w drzwiach. „Viktor?” wyszeptała, zasłaniając usta dłonią. Viktor, dawno zaginiony brat Nataszy, patrzył na nich z mieszaniną zdziwienia i niedowierzania. Jego oczy ogarnęły potargane ubranie Tadeusza i półodsłonięte ciało Nataszy. „Natasza” wyszeptał, jego głos był ledwie słyszalny. „Co to jest?” Natasza rzuciła się, by przykryć się porzuconym szalem, jej policzki płonęły mieszanką zażenowania i strachu. „Viktor” zdołała wykrztusić. „Ty żyjesz!” Dłoń Tadeusza zacisnęła się na pistolecie przy łóżku, zimny metal był surowym przypomnieniem świata, który znajdował się tuż za ich skradzioną chwilą namiętności. Stanął przed Nataszą, osłaniając ją przed intruzem. „Co tu robisz?” warknął, a jego instynkt wojskowy wziął górę. Viktor, w przemoczonych ubraniach i z dzikimi oczami, wszedł do pokoju. „Natasza” – powiedział ponownie, a jego głos był przepełniony emocjami. „Nie miałem pojęcia, że tu jesteś. Myślałem…” Jego spojrzenie padło na Tadeusza, a pokój zrobił się zimniejszy. „Co się dzieje?” Tadeusz poczuł, jak drżąca dłoń Nataszy wyślizguje się z jego, a ciepło ich wspólnej namiętności rozpływa się jak para w zimnym nocnym powietrzu. Zrobił krok do przodu, próbując się uspokoić. „Viktor” – powiedział stanowczym głosem. „To nie jest to, na co wygląda”. Viktor zmrużył oczy, a jego spojrzenie przesunęło się z załzawionej twarzy Nataszy na twarz Tadeusza. „Co się tu dzieje?” – zażądał, a jego głos przesiąknięty był surowymi emocjami człowieka, który właśnie znalazł swoją siostrę w kompromitującej sytuacji. Natasza przełknęła ślinę, próbując znaleźć słowa, by to wyjaśnić. „Viktor” – zaczęła, a jej głos drżał. „To jest Tadeusz. Był przyjacielem ojca i opiekował się mną”. Wzrok Viktora nie odrywał się od Tadeusza, jego oczy były pełne oskarżenia. „Czy to wszystko, czym był dla ciebie?” Natasza poczuła, jak w jej żołądku zaciska się węzeł. Sekret, który tak długo skrywała, miłość, która rosła w cieniu wojny i straty, została teraz ujawniona. „Viktor, proszę” – błagała, jej głos drżał. „To nie to, co myślisz”.
Kielce
