wygrałam konkurs na z-cê kierownika działu. Fiu, fiu. Ten stres nareszcie mam z głowy. Wygrałam i to w piêknym stylu. Moje dwie koleżanki, które startowały w konkursach na kierowniczki Sekcji miały po jednym sprzeciwie, a ja ani jednego. Przegłosowano moją kandydaturê jednomyślnie. Super. No dzisiaj dowiedziałam siê, że dostanê podwyżkê w związku z tym. Ech, życie jest piêkne.

Rozmawiałam z Zosią i juz odpowiednio mnie ustawia. No, żebym nie dała sobie wejści na głowê i z tej radości nie przyjêła zbyt dużo obowiązków. Trzeba mi niestety takie rzeczy mówić, bo jak ćma do ognia do tej roboty lecê a potem zdrowiem za to płacê.

A propos, trzeba siê teraz sobą trochê zająć. No zaczêłam już w niedzielê jeździć rowerem. A w czwartki regularnie pływam. No i dodałam do swojej diety parê takich wynalazków, jak np. olej lniany ale tylko ten z certyfikatem a nie ten kupowany od baby na rynku. Muszê sobie jak mantrê powtarzać: 'Pamiêtaj o swoim zdrowiu, pamiêtaj o sobie'. Czemu ja czasami działam tak destrukcyjnie? Acha i trzeba coś zrobić dla ducha, zadzwoniê do K. czy nie ma biletów na jakiąś fajną sztukê w teatrze.

byłam razem z P.P. Zosią i Stasiem. Tym razem wybraliśmy siê na "Wszyscyśmy z jednego Szynela" wg Gogola. Wartka akcja, właściwie nie pozwalająca na bicie braw po każdej piosence czy skeczu. Trochê nie lubiê tego klimatu - starorosyjskiego - chociaż.... jest w nim dużo humoru, romantyzmu i horroru. Super była piosenka o niani co opowiadała trzem chłopczykom istne horrory właśnie na dobranoc. Świetny był skecz jak Dostojewski przyszedł ze swoim rêkopisem 'Zbrodni i Kary' do wydawcy a wydawca przerobił utwór na kompletną szmirê, zmieniając oprócz treści utworu również tytuł na "Orgazm i ekstaza" (czy coś w tym rodzaju) a autor... nie, nie Dostojewski, autor bêdzie siê nazywał 'Teresa Orlowsky'. Świetna była piosenka o wielkiej miłości i kołderce za krótkiej, jakże smutna w swej wymowie i chyba b. aktualna. Miałam nadziejê, że bêdzie wystêpował R. Kmita, niestety. Ale to było jedyne rozczarowanie.

...I te pyszne piosenki z muzyką Janusza Wojtarowicza! Począwszy od

pierwszej "Bo Petersburg kocha siê w sobie"- nadają rytm, punktują

przedstawienie. Są wśród nich prawdziwe majstersztyki komizmu, jak ta o

miłości Piotra i Soni, miłości, która "owszem byla wielka, ale kołdra

dosyć mała, wiec gdzieniegdzie tu i ówdzie miłość spod niej wystawała".

Zaś rozpêdzona finałowa "Trojka" żegna widza jak gogolowska wizja

Cziczikowa, odjeżdżającego trójką koni w dal na ostatniej stronicy

"Martwych Dusz", na której pada słynne pytanie: "Rosjo dokądże pêdzisz?" (...)

W czasie, gdy tyle teatrów w Polsce

zaniża loty do poziomu dość przeciêtnego kabaretu, Rafał Kmita - który

przecież zaczął od kabaretu, wraz z grupą swoich wykonawców - w

wiêkszości studentów krakowskiej szkoły teatralnej - z

charakterystyczną przekorą kieruje siê w przeciwną stronê, proponując

nam właśnie teatr: popularny i śmieszny, a zarazem mądry, refleksyjny,

w znakomitym gatunku.

www.kmita.art.pl/szynel.html

Polecam. :))

    mam piêkny, słoneczny i bardzo ciepły weekend. Sąsiedzi naokoło wietrzą pościel, koszą ledwo odrośniêtą trawê, sieją, kopią (może nie w tej kolejności) ale wiosenne porządki idą pełną parą. Aż miło popatrzeć ale ja nie tylko patrzê a z równą co oni werwą zabrałam siê za to samo. Taka praca to fajna gimnastyka na świeżym powietrzu. Słowem cudownie. Trzeba pomyśleć o jakiś kwiatkach do kwietników na tarasie.

Teatrze Studio. Tego mi było potrzeba. Namówiłam B i byłyśmy
razem. Przy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Ewa płakała, autentycznie. Wydaje mi
siê, że śpiewając to myślała o swoim mêżu - Jacku Janczarskim. A to było tak:

Zanurzcie mnie w niego

jakby różê w dzbanek

po oczy,

po czoło,

po snop włosa jasnego -

niech mnie opłynie wkoło,

niech siê przeze mnie toczy

jak woda całująca

Oceanu Wielkiego.

Niech zginie noc, poranek,

blask ksiêżyca czy słońca,

lecz niech on we mnie wnika

jak skrzypcowa muzyka -

gdy mi do serca dotrze,

bêdê tym, co najsłodsze,

Nim -

Miłość

Nie widziałam ciê już od miesiąca.

I nic. Jestem może bledsza,

trochê śpiąca, trochê bardziej milcząca,

lecz widać można żyć bez powietrza!

Ewie towarzyszyła jej córka Mania. Fajna, skromna, nieco speszona
dziewczynka. Grała na gitarze i śpiewała:

"A ile" -
"A ile wdechów do wziêcia i do oddania



(...), ile zwątpień do wziêcia i przeczekania".

W czasach bylejakości i tandety w stylu "mydełka Fa" coraz
trudniej o nowe dobre teksty. Powtórzyły siê wiêc "Orszaki, rumaki"
oraz "Pocałunki" z repertuaru Ewy Demarczyk. Ewa ma fantastyczny,
mocny głos. Na scenie jest normalna, gada z publicznością, nie ukrywa swojego
wieku. Na ekranie za nią ukazywały siê obrazy z różnych kamer ustawionych na
scenie albo filmy dokumentalne ilustrujące utwory. Np. przegląd najważniejszych
wydarzeń historycznych do piosenki "Orszaki, dworaki":

Historio, historio,
cóżeś ty za pani (x2), że przez ciebie giną (x2) chłopcy malowani.

Orszaki, dworaki, szum
pawich piór!

Historio, historio,
czarna dyskoteko, nie pozwalasz wytchnąć ludziom ani wiekom.

Orszaki, dworaki, szum
pawich piór!

Historio, historio,
cóżeś ty za matnia pchamy siê na scenê a to jeszcze szatnia.

Orszaki, dworaki, szum
pawich piór!

Historio, historio,
tania z ciebie dziewka, miała być canzona, a jest stara śpiewka.

Orszaki, dworaki, szum pawich piór!

Historio, historio,
jaka w tobie siła, żeś ty całe światy z mapy poznosiła.

Orszaki, dworaki, szum
pawich piór!

Historio, historio,
tyle w tobie marzeń, bywa, że ciê piszą kłamcy i gówniarze.

Orszaki, dworaki, szum
pawich piór.!

Historio, historio, ty
żarłoczny micie, co dla ciebie znaczy jedno ludzkie życie?

Trochê mi tylko zgrzyta, że Ewa brała udział w kampanii
wyborczej Pis, ale może zadziałał instynkt samozachowawczy i chêć wywojowania
jakiegoś poparcia dla jej działań na rzecz fundacji „Kogo?”. Ogólnie jest OK.