los wlecze je za sobą,nie pozwala na zapomnienie
na wyleczenie
w srebrnej rzeczywistości obrazy zamglone
bez konturów się przewijają
sprawiają cierpienie,błędne myślenie
i ran rozdrapywanie
w poczekalni nocy na dnia nastanie
odejść po cichu wymknąć się w pola
w bezkresy..uciec
nie myśleć o tym co boli
przez ukwiecone łąki
przez miedze pół z kąkolami
i ostróżkami i biało żółtymi rumiankami
przez mięty zapach nęcący
i nawet pokrzyw parzący
podaj dłoń...pójdźmy razem
przez bajkowy nasz świat
gdzie błękit nieba się kłania
i w oczy błękitne szczęście świeci
po za mgłami życia
gdzieś na krańcu świata są szczęśliwe dni
w nich ja i Ty
ubiorę się w sukienkę tęczową
kolorami oczaruję
zajrzę w oczy,pocałuje,do serca przygarnę
płyną obłoki,słonko świeci
spójrz...umiemy śmiać się jak dzieci
cichą piosenkę wiatr przywiał...
do słuchania
w niej los mój i Twój
miłość na skraju nocy rozkwita
otula mnie
los poemat pisać zaczyna
śnijmy razem
biała sukienka i welon biały
iskierki szczęścia w biel odziane
jak w jasyr porwana dusza
lecz nie będę się przed nim broniła
będę prosiła...dotykaj mnie
czaruj dłońmi
one pachną rozkoszą i szczęściem
i nic to że za oknem deszcz
w moim sercu Maj śpiewa pieśń
