Potrzeba bycia kimś oddala Cię od bycia Tobą
Czasem
możesz czuć, że chcesz na jakiś czas odseparować się od siebie, zostać
kimś, kto sprawi, że na jakiś czas zapomnisz o sobie.
Czasami
musimy się zatrzymać i zastanowić się, dlaczego gonimy akurat za tym,
za czym gonimy, dlaczego chcemy właśnie tego, czego chcemy. Zewnętrzne
cele, które wybieramy ze względu na naszą naturalną próżność, jak
również pojawiająca się często potrzeba bycia kimś, zostania kimś cenionym, mogą odciągać nas od naszych prawdziwych pragnień i potrzeb.
Co gorsza, te zwodnicze cele mogą odseparować nas od samych siebie. Czy na pewno jesteś sobą? A może zamiast sobą, górę wzięła potrzeba bycia kimś i od jakiegoś czasu jesteś osobą, którą inni chcieli w Tobie widzieć?
Nawet
jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy, potrzeba bycia kimś ważnym,
cenionym i tak dalej, może być w rzeczywistości potrzebą uzyskania
aprobaty otoczenia. Kiedy potrzebujesz, aby osoby z Twojego otoczenia
zapewniały Cię, że jesteś wartościowym człowiekiem, może to być cichym
głosem, który krzyczy, że sam siebie nie akceptujesz.
W
takiej sytuacji bycie kimś innym od prawdziwego siebie staje się
idealną maską, dzięki której wierzysz, że inni aprobują Twoją osobę.
Niedługo po narodzinach dziecka społeczeństwo próbuje je przygotować i zorientować na cele materialne.
Potrzeba bycia kimś może powstrzymywać Cię przed byciem po prostu sobą
Przebywając
z rodziną, w szkole czy ze znajomymi prawdopodobnie często czujesz, że
musisz „zostać kimś” w życiu. Coraz głębsze popadanie w to przekonanie z
czasem prowadzi to do frustracji i niezadowolenia. To prawda, że
ludzie mają potrzebę samorealizacji, jak stwierdza teoria hierarchii potrzeb Maslowa.
Niemniej jednak żadna potrzeba, także ta, nie powinna powstrzymywać Cię przed byciem sobą.
Bycie
sobą oznacza pozostawanie w kontakcie z własnymi możliwościami. Oznacza
to rozwijanie umiejętności zgodnie z indywidualnym potencjałem. Innymi
słowy, za Twoją motywacją do samorozwoju nie powinna stać potrzeba bycia kimś, zostania „kimś ważnym”.
Wręcz przeciwnie, powinna pochodzić z naturalnego impulsu do wyrażania siebie
i odkrywania nowych rzeczy. Najlepiej zrobisz, projektując siebie
dokładnie takim, jakim jesteś, bez ukrywania swojego prawdziwego ja.
„Nie jestem każdym, jestem po prostu sobą; kimkolwiek jestem, jestem kimś, a teraz jestem kimś, komu nie można pomóc”.
-Ray Bradbury-
Skąd bierze się potrzeba bycia kimś?
Dlaczego
niektórzy ludzie żyją tylko po to, by być kimś? Jak to się dzieje, że
inni w ogóle nie zawracają sobie głowy próbą osiągnięcia tego celu?
Możliwe, że osoby z tej drugiej grupy już wiedzą, że są kimś. Dlatego nie muszą cenić siebie za pomocą wskaźników, które mierzą tylko ego i próżność.
Takie wskaźniki odzwierciedlają jedynie brak miłości do innych i nadmierną miłość własną.
Według
Edwarda Younga, angielskiego poety, próżność jest córką ignorancji.
Wyraził to w swoim dziele „Nocne myśli”. Według tego autora ludzie są
niewidomi i nie potrafią cenić siebie samych. W ten sposób próżność może
zaślepić ludzi tak bardzo, że mogą nawet zapomnieć, kim naprawdę są.
Potrzeba
bycia kimś popycha nas do doceniania innych ludzi na podstawie ich
osiągnięć, majątku, wyglądu i innych środków narzuconych przez ich ego.
Ale w rzeczywistości „bycie kimś” nie ma nic wspólnego z osiągnięciami czy cechami zewnętrznymi.
Wręcz przeciwnie, prawdziwym celem zostania kimś w życiu powinno być odkrycie, kim naprawdę jesteśmy.
„Wszyscy ludzie w klasztorze Kuo-ch’ing…
Mówią: „Han-shan to idiota”.
„Czy naprawdę jestem idiotą”: zastanawiam się.
Ale moje refleksje nie rozwiązują pytania:
bo ja sam nie wiem, kim jest moja jaźń,
To skąd inni mogą wiedzieć, kim jestem?”
-Hanshan-
Jeśli musisz zdradzić siebie, aby zaspokoić potrzebę bycia kimś, lepiej pozostań sobą
Większość
ludzi uważa, że sami stworzyli samych siebie. Możemy wierzyć, że
wpływy zewnętrzne lub wewnętrzne wpływy mentalne nie odcisnęły ważnego
śladu w naszych nawykach dotyczących wyznaczania celów. Jednak
powinniśmy być świadomi łatwości, z jaką ignorujemy wpływ, jaki na nasze
cele wywierają tak zwani inni.
Wiele osób narzeka na kryzysy egzystencjalne,
które pojawiają się, gdy zaczynają zadawać sobie pytanie, dlaczego
zajmują obecną pozycję. Na takie pytania tendencyjnie pojawia się
zwątpienie i rozczarowanie, że być może wybrali złą ścieżkę.
W takich chwilach niektóre osoby zaczynają orientować się, że stali się dokładnie wszystkim, czego kiedyś tak nienawidzili. Mogą na przykład odkryć, że są bardziej podobni do swoich rodziców, niż się spodziewali.
Jest
to normalna skłonność człowieka do wyciągania wniosków poprzez
obserwację i nabywania nawyków od innych ludzi. Musisz jednak uważać,
ponieważ potrzeba bycia kimś może doprowadzić Cię do porzucenia Twoich
prawdziwych marzeń.
Ego, duma i próżność to normalne ludzkie cechy, które nigdy nie znikają. Mają swoje funkcje adaptacyjne i w niektórych przypadkach są niezbędne dla samorozwoju.
Mając
to na uwadze, można dostrzec, kiedy te cechy przejmują kontrolę nad
naszymi działaniami, które mają budować nasze życie tak, jak
zaprojektowali je dla nas inni ludzie.
„Wiem dobrze, przed czym uciekam, ale nie wiem, czego szukam”.
-Michel de Montaigne-
smacznego.
