“Lose yourself,
Lose yourself in this love.
When you lose yourself in this love,
you will find everything.
Lose yourself,
Lose yourself.
Do not fear this loss,
For you will rise from the earth
and embrace the endless heavens.
Lose yourself,
Lose yourself.
Escape from this earthly form,
For this body is a chain
and you are its prisoner.
Smash through the prison wall
and walk outside with the kings and princes.
Lose yourself,
Lose yourself at the foot of the glorious King. When you lose yourself
before the King
you will become the King.
Lose yourself,
Lose yourself.
Escape from the black cloud
that surrounds you.
Then you will see your own light
as radiant as the full moon.
Now enter that silence.
This is the surest way
to lose yourself. . . .
What is your life about, anyway?—
Nothing but a struggle to be someone,
Nothing but a running from your own silence.”
― Rumi, Rumi: In the Arms of the Beloved
Zastanów się:
Ludzie myślą wciąż o jutrze. Co dzień o jutrze. I tylko o jutrze. Dzięki temu
nie dostrzegają takiego drobiazgu jak dzień dzisiejszy. Nie dostrzegają teraźniejszości. Wciąż żyją jutrem, a gdy jutro staje się wreszcie rzeczywistością, gdy zegar przemierzy odpowiednia ilość godzin i przeniesie
ich w to jutro, już na nie nie zwracają najmniejszej uwagi. Bo jak wariaci
wpatrzeni są w następne jutro. Płyną koło nich zdarzenia,przewalają się sprawy, coś się dzieje. Oni tego nie mogą widzieć, nie widzą, nie potrafią skupić na
tym uwagi, bo cala ich uwaga skoncentrowana jest na przyszłości. Gdybym pisał
monografie naszych czasów, dałbym jej tytuł: ”Ludzie bez teraźniejszości”
Tadeusza Dołęga-Mostowicz - "Znachor"
