fangry

Słoneczny poranek 
w przepięknym ogrodzie
pszczoły pracowite 
pracują jak co dzień.

Zaglądają kwiatom
w buzie roześmiane
jakby całowały
usta zakochane.

Aster aksamitki 
czarem odurzony 
w jantarowe oczka
jak w obraz wpatrzony.

Mieczyk chryzantemę
chwali że jest zwinna
ona w białych pąkach 
dziewica niewinna.

Powój różę prosi 
aby go kochała 
niczym młode dziewczę
pąsem się oblała.

Ukuła go kolcem
aż syknął biedaczek
tymczasem do bramy 
ktoś głośno kołacze.

Jeszcze kolorowo
choć już mamy wrzesień
nikt się nie spodziewał
A to przyszła jesień.

IDOL

Jeszcze słyszę Twoje kroki
dopiero drzwi się zamknęły,
a już jak nieczyste uroki
tęsknoty macki mnie obięły.

Radość się nie wyciszyła,
euforia nie odpłynęła ,
a już za gardło schwyciła
i w posiadanie swe wzięła.

Z ust cichutko płynie
niczym senna uwertura 
koncert na pianinie,
gra serca klwiatura.

W oczach smutek gości
złotych łez pereł fonoteka,
co zmienią się w brylanty radości
gdy otrze je ta,na którą się czeka.

W myślach film się wyświetla
klatka po klatce, jak w kinie,
romantycznym obrazem ześ mnie urzekła
czekam,kiedy dramat rozstania przeminie. 

  IDOL 

Niedawno przybył bocian
młody słowik już śpiewa,
dopiero połowa lata
a już myślą w przód wybiegam.

Jeszcze słońce przypieka
grzejąc czarnego kota,
a moje myśli daleko 
w mej głowie jesień złota.

Kolorem barw wybuchnie
skryta w zarośli gęstwin
zjawi się jak malarz 
co zieleń unicestwi.

Znów niebo się zachmurzy 
poleci w dół barometr,
i wszystko wicher swawolnik
otuli mgieł welonem.

Niebiosa się otworzą
dżdże nieustanne schwycą,
milionem drobnych kropel 
spragnioną ziemię sycąc.

Na spacer tedy ruszę 
wbrew niebieskim dopustom,
wcale nie mogąc pojąć 
czemu tak wokół pusto.

IDOL

Po ścieżkach życia
jak lis kluczyłeś,
choć droga prosta
nie raz zbłądziłeś.

To wbrew tradycjom
tak nierozumnie,
jak małe dziecko 
ginąłeś w tłumie.

Chociaż zdobyłeś
dużą mamonę,
to nadal nie wiesz
w którą iść stronę.

Wśród zgiełku życia
szansa ci dana,
przystań na chwilę
usłysz głos Jana.

Co dzień cię większa
ogarnia trwoga,
nie klucz już dłużej
zbliż się do Boga.

IDOL

Na tle wód morza bezmiaru 
wysoka brzoza bielała
jak dziki tygrys zraniony
sokolim ślepiem mrugała .

Przez wydm pagórki ruchome 
gorące jak z wodą czajnik 
codziennie zmierzał powoli
ścieżką prosto ku latarni.

Plecy wygięte jak żagiel
kiedyś ugodzone masztem
kołysząc się szedł powoli
następną zaliczyć wachtę.

Wśród razów gwałtownych wichrów 
i przez fal zadawanych tortur
ktoś w oddali wypatrywał 
bezpiecznej drogi do portu.
  
Deszczu krople zadzwoniły 
pośród okrutnej ciemności 
nagle światełko błysnęło 
niczym jutrzenka wolności.

Kurs na światło wytyczony 
już nie ma co bałamucić
Posejdonowi cześć i chwała
że dał do domu powrócić.

IDOL